Eztakit zer dan, neure maitea,
neure aspaldiko bizia
koipea sutan urtuten danez
urtu iat gorputz guztia.
Ai lengo egunak odai bakoak
zituzan neure biotzak,
eta oraingoak dituz ilunak
odaiz beteak ta motsak!
Aingeru batek dama iantzita
nauko gaur atsegin barik,
bere gomuta gozo-mindunak
ezteust emoten bakerik.
Bere irudia beti egiten dot
nagoanean bakarik,
bestetarako neure arimeak
eukiten eztau indarrik.
Gorputz zuzena gabi-ardatza lez
dauko, ta bere garria
ereztun batek artuko leuke
orratz batek lez aria.
Bere ule ederra seda biguna
da baltza, erroia lakoa;
ta bekokia zuri ta launa
izur-unerik bakoa.
Bekan-uleak dira ostarkuak
eta aren bien azpian
dagoz erreten zaldun gazteak
mitxeletak lez argian.
Arpegi baten bizi daitezan
matraila biak bakean,
sur baƱa bako eder bat dago
aizta bien bitartean.
Ago txikitxo ate orri biak
dira ezpan gorri koralak,
zaldun gazteak bioztuteko
badira eurenez argalak.
Agin zuriak eta bardinak,
Guzarateko perlak lez,
daukaz agoan, neure biotza
beti daukenak negarrez.
Iduna dauko dama eder onek
tornuan legez eginik:
sinistuten dot eztagoala
mundu guztian bardinik.
Bere atzamarrak luze ta meiak
azal argi gorriakaz
iges eztaien zerura, dagoz
loturik ereztunakaz.
Oin txikitxuak dituz politak
estuak eta laburrak,
eta sedatan dagoz gorderik
euren aragi ta azurrak.
Bakizu nor dan, Elisa ederra,
dama bardinik bako au?
itanduiozu ispiluari,
ta ak artez erantzungo dau.
Zagozanean, neure guztia,
ispiluaren aurrean,
orduan dauko neure maiteak
bera lango bat urrean.
Irakurrizu maitetasuna
neure arimako libruan
ikasi daizun eztagoala
bera langorik munduan.
Baldin baneki gura dozula
Inglaterrako koroia;
botako neukez Printzipe Alberto
ta bere emazte baroia.
Euren lekuan, Sultana ederra,
iminteko zu bertati;
nai eztabenik Londresen bada
leneskegita samati.
Gura badozu zartuta gero
luzatutea bizia,
ekarriko dot Paradisuti
onetarako iakia:
eta osagilak euki daizuen
orain da beti lotsea,
eurakaz naste dakarrenean
ilgo dot eriotzea.
Ugarte baten zeuk nai badozu
atsegin utsen tokia,
zeru-zati bat ekarriko dot
eta biontzat gloria.
Ezin neite ni zu barik bizi
eta au da egia ziurra
zu zara, Elisa, neure arimea
eta zu barik ni... lurra.
Eztot nik ezer munduan gura
ez bear bere, zu barik:
neure biotza betetuteko
ezta gaur bizi damarik.
Batu gaitezan beti betiko,
Elisa neure kutuna,
neure atsakabak amaituteko
lastertu daigun eguna.