Aintxinako Anton Julian!
etzagoz inos etxean;
bada kalera
toki batera
zoaz iakiten barriak,
nai guzurrak nai egiak.
Etzagoz inos geldirik
ezpadakizu barririk:
goiko kaleti,
Eleiza-aurreti,
Loiati txopoetara
zabilzaz ziri ta mara.
Baldin badozu iakiten
barri bat, zabilz ereiten;
dirudizula,
nai eztozula,
durunduaren laguna
barrurik eztaukazuna.
Gauza asko dozuz entzuten
eta etzara lotsatuten:
zeure arpegia
ain da lodia,
ze egonarren eragoten
etxazu inoiz erasoten.
Lengo gizaldi zarrean
mundura etorri zinean,
o zori latza!
bear zan gatza
batiatuteko umea,
ta an izan zan esturea!
Ni erratuten ezpanaz
gasun-askako gatzagaz
egin zinean
Anton Julian:
alan da zeure burura
urtu bako gatz-garaua.
Itxasoetan, Mundaka!
zu langorik zan banaka
ikasi barik
inos letrarik
izan zinean Kapitan
estu ta larri sarritan.
Egunen baten orduan
zentso bat artu zenduan;
betiko zorra,
zital gogorra
deutsuna etxeak aldean,
guztiz iausten danartean.
Etxe zar erdi iausiak
badeutsuz asko iturriak;
baina barrua
dago galdua
ta agaiti egunen batean
ikusiko da lurrean.
Kadera baten ganean
bizi zara, Anton Julian!
laster da akabau
eta egingo dau
alper egongo zara
zur zeure bizitzeak agur.
Errosario Santua,
eta ardao zarren tragua;
nekatu gitxi
barriai itxi
eta egon beti bakean
guztiakaz il artean.
Au dozu bizimodua
Mundakatxu nekatua!
Santua, ta ona
eta gizona,
iagoten badau, gustura
ioango da ango mundura.