Merineru gaztea
Iuan Anton Ispaster
urten eban etxeti
eskondu ta laster:
Doruñan ontziratu
zan ontzi andi baten,
an emoten zan ondo
barrukoai iaten.
Ezegoan ontzian
beste bizkaitarrik;
bera zan euskalduna
bornuan bakarrik:
eta zan isila, ta
mutil beargina
beti prest egiteko
eukan alegina.
Ezeban lez botaten
etxera kartarik
emazteak ezeukan
inoiz albistarik:
alper aiztuagana
ioaten zan sarri,
andrau beti egoten zan
armin eta larri.
Donian Batxi dago
Gaztelugatxean
gaztelarrentzat gaitza
izan zan aitzean:
ara ioaten dira
andrak promesakaz
bakarrik larri baina
pozik lagunakaz.
Andra au bere ioan zan
larri ta bakarra
begietan ebala
ugari negarra:
ta ortozik; eskatuten
Done andiari
eta bere bitartez
zeruko Iaunari.
Belauniko iarrita
santuen aurrean
begiak ebazala
apalik lurrean;
egin eban promesa
biotz guztiagaz
biurtuteko laster
bere gizonagaz.
Andrea bizi zala
itxaroten beti,
etorri zan gizona
ioan zan bideti,
baserritar moduan
aldean ebala
ziskua diruagaz
ta osasun kabala.
Baina lastertxu bete
bear zan promesa,
eta bien artean
artu eben amesa,
urteteko goizeti
egun argi baten
eguzkiak mundua
berotu baino len.
Eldu iaken andreak
nai eben eguna
erakusteko gona
bitxi loraduna;
eta lebatz imini
ebana maletan
iateko senarragaz
Oruezearretan...
Etxerantza etozala
pozik arrats-deian
aize barik euria
asi zan mendian,
andra gaztea etorren
gizonan aurreti
ibilten direanez
zarrak bere beti.