Bata zan Maria, ta
bestea Pepita:
izar bi zerukoak
mundura iatzita:
Mari Venus ederra
ta Pepa artizarra
inorratuten daben
Planeta bakarra.
Mari zan mutil-zale
guztizko zoroa
baina Pepak ez eukan
ain zoro gogoa.
Buru zoro direan
andra-neskatilak
orpo-ondorik daroez
gizon da mutilak.
Eguzkiak darabilz
Planetak bornuan
ta euria mendebalak
urreti inguruan:
jirasolak eguzkirantz
beti da begira
ta arri-imanak Norterantz
egiten dau bira.
Eguzki ta Mendabal
zan Andra Maria
eta erriko zaldunak
Planetak eta euria;
erbesteko galaiak
Jirasol ta imanak
dama galant-oneri
begira egozanak.
Pozik igaroko eban
Marik bizitzea
ezpalen ezagutu
aguno maitea;
baina Kupido Iaunak
berak gura badau
darda bat biotzeti
laster sartuten dau.
Erbesteti agertu zan
galai bat errira
ta asi zirean damak
berari begira:
galanta, ta prestua,
ta ias andikoa
dama gazte batentzat
kopau gogokoa.
Ikusi eban Pepita
zaldunak bein baten
Eleizan arimentzat
dirua botaten;
eta berak, alper zan
eleiztar barria
bota eban alabakan
ogerleko andia.
Atarata botaten
egon zanartean
eskuta zan Pepita
lagunen artean;
galaia gelditu zan
Eleizako atetan
edozein dagoanez
gabaz ilunetan.
Laster ekian Marik
Pepitan agoti
zein zaldun etorri zan
errira kanpoti:
eta iakin nai eban
eteeukan lagunik
ta bere atzamarretan
urrezko ereztunik.
Amaika torre aizetan
egiten ebazan
eta amesetan beti
astia amaitu zan;
artean ikusi eban
bein baten errekan
galaiau, eta gero
Eleizan Domekan.
Eleizan aurkitu zan
Marigaz batera
zaldunau, ta ioan zan
atean atzera:
beren begi baltz biak
Mesa-arte guztian
euki ebazan Marik
iosita arpegian.
Mesea esandakoan
gelditu zan Mari
buruko oial baltzpeti
adi zaldunari:
gero urten ebanean
batuta mantua
galaiak emon eutsan
ur bedeinkatua.
Lagundu eutsan bidean
zaldunak etxera
eta pozik ioiazan
damea ta bera:
galaiak esan eutsan
maite maite ebala
eta biotza maitez
zaurituta eukala.
Erantzuna emon eban
dameak orduan:
galai guztiak dira
bardinak munduan;
aldia igaroten
berba labanakaz
ikusi oi dabezan
dama guztiakaz.
Ni zelakoa naizan
zuk ezaldakizu
ta nik bere eztakit nor
etezarean zu
nik zu etzaudaz maite,
eta zuk bere ez ni:
au da gauza ziurra
ez kendu ez imini.
Erantzun eban laster
Adonis ederrak:
neure berbak eztira
utsak, ez alperrak:
ni naz Don Juan de Bragas
botikarioa,
eta zeuk nai badozu
zeure nobioa.
Itandu ta iakizu
au alan etedan
nik bakit nor zarean
zortzi egun onetan,
eta nai dala bata
nai dala bestea,
gaur zortzi itxaroten dot
zure burubidea.
Alkarri agur eginda
ateak betean
doña Maria Chambra
sartu zan etxean:
oiala kendu barik
begiak dantzari,
esan eutsan guztia
doña Pepitari.