Ara Anton Goikoetxeko
neure nobioa:
izango nozu ziur
zeure arerioa,
inos ikusten badot
Domekan lez plazan
zeuk atara, ta zeugaz
Mari Iesus dantzan.
Zeuretzat nagoala
dago zaratea
ta alan izan daitean
gura dot berbea:
mutil galanta zara,
eztaukazu parrik:
baina gura zaitudaz
neuretzat bakarrik.
Asko dozu neulango
neska bat bakarra;
izan barik erriko
guztien oilarra:
neurea zareala
dinozu berbakaz,
ta emon dozun berbea
ziurtu eginakaz.
Laster urte bete da
neure gurasoai
baia kendu zeutsela
ta neuri ere bai:
ta inok egin eztaidan
errian burlarik;
eztot nik, Anton, gura
gelditu zu barik.
Mari Iesus da neska
lotsa andi bakoa
eta ni beti izan naz
damealakoa:
a andiago izanarren
guzurrak esaten
ezteust irabaziko
Anton maite izaten.
Ogei urte daukadaz
oraindino aurreti
eta Mari Iesusek
beste amar ganeti:
izanarren gozoa
oiloan saldea
askoz bere obea da
iateko oilandea.
Ezeizu Mari Iesus
inos zirikatu
nai badozu lengoa
daizudan parkatu:
erdu gaur arratsean
bakarrik geurera;
beti egon ezkaitezan
atzera ez aurrera.
Eskondu bear dogu
eta laster, Anton;
eztot gura geiago
nagoanez egon:
bizi gaitezan, Anton,
eskonduta bakez
edo urratuko zaitut
Maria nazan lez.