Erdu zerura bertsolaria
goiazan biok batera,
au baino obea beste mundu bat
an goian bilatutera.
Gizon andia da emen urrea
eta ezer-eza kobrea:
Trumoi sikua iakituria,
daukana bada pobrea.
Egia biloiz iantzi bakoak
igas dau gaur gizarteti.
Erdu; goiazan bertsolaria,
bera ioan dan bideti.
Bakizu zer dan, bertsolaria,
geure mundua munduan?
da ontzi bat Iaunak imini ebana
itxaso baten barruan.
Zerua dago loraz beterik
eguzkia ilten danean,
eta bakoitza da mundu eder bat
geure munduen ganean.
Geure munduan ezta aurkituten
bardintasunik legean;
onek egiten oi dabezanak
eztagoz euren menpean.
Goiazan egaz, bertsolaria,
negarrik eztan mundura;
lenak ta orainak atsakabarik
emon eztaben lekura.
Geure bizia da emen aizea
odai baltzagaz nastean;
geure ganera, ai! dakazana
asko oinaztarrak aldean.
Egon gaitezan odai ganeti
beko mundura begira.
Au da sagar bat, eta gizonak
barriz txikiak baino eztira.
Eta biraka dabil mundua
eguzkiaren tornuan,
eta ilargia gelditu barik
beko munduen bornuan.
Ilargia da mundu txiki bat
bekoa legez iluna,
ta eguzkari bira egiteko
bere betiko laguna.
Bere erdiantzat beko mundua
da mundu iluna ta argia;
baina ezta egoten onen aurrean
ilargiaren erdia.
Bardin bardinak izaten dira
bertako urtea ta eguna;
iru zatitik bi dira argiak
beste zati bat iluna.
Goiazan urrun, bertsolaria,
ze andia dogu zerua;
bilatu artean geldituteko
maitetasunen lekua.
Bilatu daigun nun estaldu dan
igas ioan dan egia;
a gelditu dan munduan dago
guk bear dogun guztia.
An ezta egongo biotz sikurik
ez deunga okerrik nagosi;
an ezingo da inor galtzeko
guzur-lege bat erosi.
Osagilarik an ezta egongo
inor ilteko drogakaz;
eta ilten badau inor gazterik
lurpetuko da beragaz.
Igarriko da iakituria
kolore bizarrekoan,
guzur-iakintsu lotsa bakoak
silauko dira lepoan.
Legeak ondo iagongo dira
ta an ezta egongo izurririk,
ta ez botikako atsagaz inoiz
gizonik gaitxez beterik.
Emakumeak izango dira
gizonen lagun emeak,
etxeko gauzaak ondo erabagi
eta ondo azteko semeak.
Bilatu dogu, bertsolaria,
geuk bear dogun lekua;
beste batera bagoaz inoiz,
geurea izango da errua.
Deiguzan bertso gozo ta leunak
geure arimako suagaz
beti egoteko naibagaz barik
kantetan zitareagaz.